„Wojna. Wojna nigdy się nie zmienia.” Te słowa, tak często przytaczane w rozmaitych tekstach na temat postapokaliptycznego świata, są w swej istocie podobne do słów Paulo Coelho. Mogą znaczyć wszystko, a mogą też nie znaczyć nic. Najważniejsze – brzmią dobrze i jednoznacznie kojarzą się z Falloutem. O tym właśnie będzie dziś mowa.

W świecie gier wideo jest kilka serii, które uważane są za kultowe. Nie będę wymieniał tutaj Baldur’s Gate, Heroes of Might & Magic czy Cywilizacji, bo to tematy na zupełnie inne artykuły. Niektóre z tych kultowych pozycji nie doczekały się na razie reanimacji, inne – żyją nadal w kolejnych odsłonach.

Ale jest jedna seria, która swego czasu szczególnie poruszała zmysły. Mówię o Falloucie. Ta stworzona przez Black Isle, a wydana przez Interplay w 1997 roku gra RPG jest bez wątpienia jednym z najlepszych RPGów komputerowych w historii. Owszem, teraz grałoby się w tę pozycję dość trudno – bo to zabawa na wiele godzin z ciągłym ładowaniem zapisanego stanu gry. (Zresztą pisałem o sentymencie do starych gier już jakiś czas temu). Niemniej, tym co porywa w przypadku Fallouta jest jego postapokaliptyczny świat. Na ziemię spadły bomby atomowe, na powierzchni żyją, w najlepszym razie, mutanty i ghule oraz „dzicy”, którzy jakimś cudem przetrwali nuklearny holokaust. Część społeczeństwa ukryła się w wybudowanych kryptach… w 2161 roku bohater wychodzi z krypty i zaczyna się przygoda.

Świat Fallouta porywa graczy z kilku powodów. Przede wszystkim dlatego, że jest to postapokalipsa. Jakoś tak się złożyło, że tego typu tematyka w grach komputerowych cieszy się niesłabnącym powodzeniem przechodząc przez kolejne swe wcielenia. Były piekielne klimaty w Doomie czy w Quake? Były. Teraz z kolei rozkwit przeżywają tematy związane z Zombie. Pod koniec XX wieku najpopularniejsze była postapokalipsa atomowa. Na popularność tej tematyki złożyła się, zapewne, historia. Lata 90. XX wieku to bowiem odpoczynek po zimnej wojnie, kiedy zagrożenie atomową zagładą było bardzo realne.

Świat Fallouta urzeka jeszcze z innego względu. Otóż jest to ciekawe połączenie przyszłości z przeszłością. Niby ludzkość do schronów zeszła w 2077 roku, niby bohater wyszedł z niego w 2161, a całość to swoiste poplątanie starego z nowym. Mamy zatem broń energetyczną i pancerze wspomagane, ale z drugiej strony ludzkość pustkowi pasie krowy (co z tego, że dwugłowe), strzela z Desert Eagla, mieszka w namiotach i używa starych odbiorników radiowych. Czyli, mówiąc krótko: pomimo tego, że wojna wybuchła w drugiej połowie XXI wieku, to rozwój ludzkości, z wyjątkami, zatrzymał się w latach 60. XX wieku – czyli w czasach Kryzysu Kubańskiego! Koktajl to specyficzny, ale nie ukrywajmy – bardzo smaczny.

Fallout i inne

Oczywiście na jednej grze się nie skończyło. Były stworzone przez tych samych twórców Fallout 2 oraz Fallout Tactics: Brotherhood of Steel, które nie jest oczywiście „trójką”. Tactics opowiada własną historię i koncentruje się nie na przygodzie tylko na walce taktycznej. Rozmieszczamy swoje jednostki, walczymy, kupujemy sprzęt – niemniej gracze głośno domagali się części trzeciej!

… i jej nie dostali. Miał powstać Fallout o nazwie kodowej Van Buren, ale studio i wydawca popadło w kłopoty finansowe i w rezultacie gra się nie ukazała. Prawa do marki kupiła Bethesda i słuch o nowych Falloutach zaginął. W 2008 roku pojawił się Fallout 3. Nie była to kontynuacja historii – nowy bohater, nowy silnik graficzny, widok z perspektywy pierwszej osoby – taki Oblivion w wersji postapokaliptycznej. Smaczny kąsek, choć zupełnie inny niż oryginalne gry. Dwa lata później swoją premierę miał Fallout New Vegas. Tymczasem gracze czekają na czwartą część serii.

Co można robić czekając na „czwórkę”?

Pomijając już plotki o Fallout MMO i Fallout 4, które to gry nie zostały oficjalnie zapowiedziane, fani prawdziwego „postapo” mogą zwrócić swoją uwagę na „papierowe” gry RPG – czyli takie, przy których siada się z przyjaciółmi i puszcza wodze wyobraźni. Są bowiem dwa systemy, które świetnie wpisują się w konwencję Fallouta.