Platynowy Czelendż 2017 – czas na podsumowanie
Na początku minionego roku pomyślałem sobie, że fajnie będzie postawić sobie jakieś wyzwanie związane z grami. Może to skłoni mnie do ogrania większej ilości tytułów, a dodatkowo – do ogrania ich dokładniej niż zwykle. Platynowy Czelendż pokazał kilka ciekawych aspektów mojego hobby, z których nie wszystkie były fajne.
Plusy realizacji planu „Platynowy Czelendż 2017”
Niewątpliwie największym plusem realizacji tego pomysłu było dokładne wylizanie ścian i możliwości oferowanych przez wszystkie tytuły. Dzięki temu mogę obecnie powiedzieć, że z takich produkcji jak Ghost Recon: Wildlands, Watch Dogs 2 czy Horizon: Zero Dawn wycisnąłem ostatnie soki. Widziałem wszystko, ograłem wszystko i poznałem każdy drobiazg przygotowany przez twórców.
W przypadku Wheels of Aurelia czy Hellblade: Senua’s Sacrifice dodatkowo lepiej poznałem światy tych produkcji, historię postaci i zarys fabularny. W obu przypadkach bowiem osiągnięcia były związane bezpośrednio z opowiadaną historią. Natomiast Serial Cleaner z dużą nawiązką zaspokoił wszelkie moje potrzeby wyzwań zręcznościowych.
Minusy realizacji planu „Platynowy Czelendż 2017”
Nie oszukujmy się jednak. „Nie wszystko złoto co się świeci”. Próba zabawy w zebranie wszystkich pucharków niestety ma także swoje mroczne strony w wielu przypadkach.
Przede wszystkim niektóre trofea to totalna loteria i wymagają albo mega żmudnego „grindu” i zbieractwa, albo niesamowitego szczęścia i kilkudziesięciu prób wykonania jednej durnej czynności.
Bez wątpienia najbardziej frustrujące trofeum zdobyte w minionym roku należy do Destiny – Flawless Raider. Tak, ogarnięcie mechaniki Raidu na tyle, żeby nie zginąć to zaledwie połowa sukcesu. Okazuje się, że o wiele trudniejsze jest znalezienie zgranej ekipy do przejścia w ten sposób dowolnego z Raidów. Udało się, ale chyba najwięcej było w tym szczęścia, a nie umiejętności.
Natomiast na drugim miejscu, w zasadzie drapiąc pięty Destiny, uplasował się Ghost Recon: Wildlands z trofeum A better mousetrap. To, że pad przeżył niezliczone ilości prób zabicia siedmiu przeciwników jedną miną, to chyba jakiś cud.
Platynki? Nie, dzięki. Nigdy więcej.
Jeszcze za czasów konsoli Xbox 360 miałem totalną wkrętkę w zdobywanie „aczków”. W dużej ilości przypadków, jeszcze nim zakupiłem dany tytuł, sprawdzałem listę osiągnięć i szacowałem czy uda się wbić „calaczka”. Kiedy gra w końcu lądowała w napędzie, zamiast skupiać się na samej rozgrywce, od samego początku planowałem grę tak, aby od razu zdobyć jak najwięcej osiągnięć.
Kupując PlayStation 4 postanowiłem całkowicie zignorować trofea, które na szczęście nie posiadają żadnej wartości punktowej, przez co trudno jest je porównywać z kolegami. Skoro więc nie mogę łatwo tych wartości porównać, to przestają one mieć znaczenie.
Przyznaję, że było mi z tym cudownie – jak jakieś trofeum wpadło to fajnie, jak nie – trudno. Ot, czasem miałem ochotę wbić jakąś platynkę bo dobrze mi się w dany tytuł grało i to było super. Tak właśnie wpadły platynki w Watch Dogs 2 i Need for Speed – całkowicie „przy okazji”, bez jakiegokolwiek planowania.
Kiedy jednak zaczęliśmy zbliżać się do końca roku, zacząłem czuć wewnętrzną presję, żeby jednak dociągnąć do końca to wyzwanie i jednak wycisnąć te 12 pucharków. Wtedy też zaczął się bezsensowny stres, napinka i szukanie gier, w których wbicie platynki jest proste i szybkie. Choć dzięki temu wyzwaniu usiadłem m.in. do Tales from the Borderlands czy Dead Synchronicity: Tomorrow comes today, które okazały się świetnymi i wciągającymi produkcjami, to mimo wszystko wolałbym je poznawać bez tej dodatkowej presji.
Dlatego też ponownie wyłączę sobie powiadomienia o trofeach i cofnę się do czasów „przedaczkowych” by znów cieszyć się po prostu grami bez dodatkowych powiadomień.
Platynowy Czelendż 2017 – Lista platynek
Na koniec jeszcze w ramach podsumowania, lista 12 platynek wbitych w 2017 roku.