„Bastion” to tytuł, który ze względu na charakterystyczną oprawę od razu wywołał we mnie pewne skojarzenia z innym tytułem, który debiutował na Xbox Live Arcade – „Braid”. W przeciwieństwie jednak do produkcji Number None, „Bastion” ma bliżej do RPG niż platformówek. Jednak czy produkcja Supergiant Games jest warta uwagi?

CAPCOM postanowił dać nam szansę na skosztowanie nieco niedocenianej odsłony serii „Street Fighter”, która jakoś przeszła bokiem i nie licząc zagorzałych fanów czy turniejów nie była specjalnie widoczna. Czy warto jednak zaprzątać sobie tytułem jeszcze z czasów Dreamcasta? To jest trudne pytanie wbrew pozorom, tym bardziej jeśli weźmiemy pod uwagę wydany ostatnio „Super Street Fighter IV: Arcade Edition”.

Z graniem na przenośnych urządzeniach jest tak, że trzeba być w podróży żeby faktycznie znaleźć motywację. W domu zawsze jest większa konsola, bądź milion innych zajęć. Dlatego też głównie moją uwagę przyciągały takie tytuły jak „Tiny Wings”, „Fragger” czy „League of Evil”. W przypadku „Eternal Legacy” postanowiłem jednak zrobić wyjątek, a dodatkowo miałem akurat ochotę na odrobinę japońskiego RPG.

Długo zwlekałem z napisaniem recenzji „L.A. Noire” gdyż nie jest to gra łatwa w ocenie. Z jednej strony wspaniała i genialna, ale z drugiej miejscami niedopracowana i potrafiąca się dłużyć. Jak więc to jest być detektywem w latach czterdziestych?

Ostatni raz styczność ze „smoczą serią” miałem parę ładnych lat temu przy okazji salonu gier i „Ultimate Mortal Kombat 3”. Najnowsza odsłona to hołd oddany fanom oraz legendzie „Mortal Kombat” przez NetherRealm Studio. Jest to gra stworzona dla nich, będąca jednocześnie całkowitym powrotem do korzeni. Czy udanym?

AppStore jest przeładowane grami wszelakiej maści – od bijatyk, przez strzelanki po przygodówki. Jakość tych tytułów oscyluje między mułem bagiennym do produkcji które wprawiają w osłupienie. Najwięcej rozgłosu oczywiście dostają gry, które mogą pochwalić się fantastyczną grafiką i wyciskaniem siódmych potów z naszych małych telefonów. Od czasu do czasu jednak pojawia się tytuł, który nie jest jakoś specjalnie reklamowany, a jednak zdobywa serca wielu graczy. Nie posiada on ani zaawansowanej grafiki, ani specjalnie rozbudowanej rozgrywki, ale mimo to właśnie swoją prostotą i bajkową oprawą porywa każdego kto ma z nim styczność. Do tych tytułów należy „Tiny Wings”.

W okresie srogiej zimy wspomniałem o małej rewolucji przygotowanej przez niezależnych twórców gier pod hasłem „Indie Games Winter Uprising”. Cała akcja miała na celu zwrócenie uwagi na produkcje niezależnych twórców dostępne na platformie Xbox Live Indie Games. Dzięki właśnie tej akcji trafiłem na taką perełkę jak „Epic Dungeon”, którą chcę się dzisiaj z Wami podzielić.

„Fragger” to jeden z tych tytułów, na które się nie zwraca uwagi gdyż gdzieś podświadomie, automatycznie wręcz klasyfikujemy je jako klony czegoś co kochamy i przez to są one be. W tym przypadku można z przymrużeniem oka założyć, że „Fragger” jest niejako inspirowany opisywanym przeze mnie jakiś czas temu hitem – „Angry Birds”. Jednak określenie „inspirowany” jest tutaj jak najbardziej na miejscu, gdyż wbrew pozorom nie mamy do czynienia z dosłownym klonem.

Na „Bulletstorm” czekałem bardzo niecierpliwie. Polska gra na światowym poziomie tworzona pod skrzydłami EPIC i wydana na świat przez EA. Taka kombinacja w połączeniu z umiejętnościami ekipy ze studia People Can Fly nie mogła zakończyć się niczym mniejszym niż sukcesem. W międzyczasie jednak pojawiło się demo gry i mój zapał nieco ostygł. Miałem wątpliwości czy faktycznie samo bieganie i zabijanie przeciwników na różne sposoby to wystarczająco dużo aby przykuć mnie do konsoli na kilka godzin. Jak więc ma się do dema pełna wersja gry?

„Blocks Cometh” to bardzo gra bardzo prosta w założeniach – ot, musimy naszą postacią wspinać się po spadających z góry elementach planszy a nasz cel to dotrzeć jak najwyżej. Tym, co mnie przekonało do spróbowania swoich sił był niewątpliwie urok który jej nadaje szata graficzna w stylu 8bit.