„League of evil” to bardzo ciekawa platformówka na iPhone’a, która oferuje nam tzw. powrót do korzeni. Jest to bardzo klasyczna platformówka, która wymaga od nas dużo skupienia i jeszcze więcej refleksu. Od razu po uruchomieniu tej gry nasunęło mi się skojarzenie z „Super Meat Boy” – gra jest trudna, wymagająca ale jednocześnie dostarcza mnóstwo radości i satysfakcji.

„Street Fighter IV” w wersji na „duże” konsole spełnił wszelkie pokładane w nim oczekiwania. Okazał się najlepszym prezentem dla wygłodniałych fanów jaki CAPCOM mógł im sprawić. Świetna oprawa graficzna, idealne tempo, fantastyczny dźwięk… oraz wszystko co najlepsze ze „Street Fighter 2”. Jedynym minusem był mocno przegięty Seth, który powodował u mnie ataki niepohamowanej wściekłości. Czas jednak rzucić okiem na wersję mobilną tego arcydzieła.

Utworzyłem swojego czasu kącik „Indie Games”, który jednak troszeczkę zarósł pajęczyną i pokrył się kurzem. Tak więc postanowiłem podzielić się z Wami mini-grą, którą przez przypadek wygrzebałem w sieci. Jest to ciekawe połączenie gry RPG, zbieractwa w lochach oraz… sapera.

Od wczoraj jestem posiadaczem Virtua Fighter 2 w wersji na iPhone. Korzystając z potężnej obniżki cen na gry Segi dokonałem zakupu klasyka, w którego swojego czasu zagrywałem się do upadłego. Niestety okazało się, że to co zafundowała nam SEGA w wersji na iPhone’a to jakaś kpina, albo co najwyżej kiepski żart.

W tym tygodniu udało mi się przebrnąć do końca „50 Cent: Blood on the sand”, dzięki czemu ilość gier odłożnych na tzw. „Pile of Shame” zmniejszyla się o sztukę. Zapraszam do zapoznania się z moim spojrzeniem na tę odrobinę niedocenianą grę.

Na zakup „Agents!” zdecydowałem się głównie ze względu na sentyment do stareńkiego „Spy vs. Spy”, w które zagrywałem się jeszcze za czasów posiadania Atari 800 XL. Prosta koncepcja w połączeniu ze świetnym (jak na tamte czasy) wykonaniem zaowocowała bardzo wciągającą grą, która osiągała szczyt możliwości w momencie gry we dwie osoby jednocześnie. Czy zatem „Agents!” jest równie dobre?

„Ultimate Mortal Kombat 3” była moją ulubioną odsłoną smoczej serii (no, może oprócz „Mortal Kombat Trilogy”, ale to głównie za sprawą ogromnej ilości wojowników). Jej przeniesienie na iPhone’a wydawało mi się mocno karkołomnym zadaniem, ale skoro Capcom przeniósł „Street Fightera 4” i ludzie byli zachwyceni, to czemu nie przenieść „Ultimate Mortal Kombat 3”?

„X-men Origins: Wolverine” leżało na kupce zwanej „pile of shame” od dłuższego czasu. Podobnie jak w przypadku „Vikinga” leżała sobie z boku, zupełnie nie rzucając się w oczy. Leżąc jednak w domu i lecząc się doszedłem do wniosku, że nie jestem w stanie strawić niczego co wymaga myślenia (choć trochę nadgryzłem Dragon Age). Wybór padł więc na „X-men Origins: Wolverine”. Nie jest to nowa gra, ale czy mimo to nie jest jednak warta uwagi?

O „Mirror’s Edge” na Xbox360 pisałem już dawno temu i gra prawdę powiedziawszy średnio mi się podobała. O ile sama koncepcja bardzo mi przypadła do gustu, to jednak płytka fabuła i wykonanie, które posiadało trochę niedociągnięć nie spełniły moich oczekiwań. A jak wygląda przeniesienie tej gry na telefon? Czy iPhone to lepsza platforma?

Viking: Battle for Asgard leżało na półce z grami „do przejścia” bardzo długi czas i zbierał kurz. W momencie premiery gra otrzymała średnie noty, ale została mi polecona przez znajomego, a poza tym mam pewną słabość do gier ocenianych jako „średnie”. Jak wiec po prawie trzech latach prezentuje się „Viking”? Czy jest to jednak gra […]