Frictional Games ma w swoim dorobku gry, które powszechnie uznawane są za jedne z najstraszniejszych produkcji ostatnich lat. Nic więc dziwnego, że kiedy ogłoszono prace nad kolejnym horrorem tego studia, oczekiwania fanów były wygórowane.

The Taken King to ważny punkt w cyklu życia Destiny. Pozostają jednak dwa pytania – czy jest faktycznie tak dobry jak zapowiadali twórcy i drugie, moim zdaniem o wiele ważniejsze, czy jest wystarczającym argumentem aby gracze wrócili do tej produkcji?

Jakiś czas temu mogliście na naszych łamach przeczytać tekst Piotrka, który spędził chwilę z najnowszym projektem studia Tangrin Entertainment zatytułowanym Kyn. Gra nie wywarła na nim dużego wrażenia, jednak podczas pisania tej recenzji, z całego serca starałem się, aby nie wpłynęło to na moje podejście do tej produkcji.

Wiadomo, że jest dobrze, kiedy w pierwszych kilku momentach gry przychodzi na myśl Dead Space na zmianę z serią Obcy. Słabo oświetlone korytarze kosmicznej jednostki badawczej, ściany pokryte zaschniętą krwią i dostrzegane kątem oka, szybko umykające kształty sprawią, że grając w Stasis, już na początku przypomną się Wam przygody Isaaca Clarke’a.

Produkcja studia Swordtales w założeniu ma być wciągającą przygodą, która przekonuje nas do siebie ciekawym światem, bogatą paletą barw, ale przede wszystkim więzią jaką stara się utworzyć między nami a bohaterką gry.

Od kiedy tylko studio Uppercut Games zapowiedziało Submerged, wiedziałem że będzie to dla mnie pozycja obowiązkowa. Urzekająca oprawa graficzna, ciekawy świat i tematyka. Czy końcowy produkt spełnił pokładane w nim nadzieje? I tak i nie…

Od czasu do czasu mam ochotę zagrać w coś innego, nietypowego. Tym razem moją uwagę przykuła produkcja studia Toxic Games – Q.U.B.E., która właśnie ukazała się na PS4 w edycji Director’s Cut.

Oldschool-RPG zalicza w ostatnim czasie całkiem udany powrót. Dostaliśmy przecież Wasteland 2 – sequel gry, która stanowiła inspirację dla wielu klasyków, Pilars of Eternity przypominające jak bardzo potrzeba nam powrotu do czasów Baldur’s Gate, które też zostało jakiś czas temu usprawnione w postaci Enhanced Edition. Jest popyt – jest podaż.

Pomyli się ten, kto zakwalifikuje Kholat jako mroczniejszego i nieco dłuższego klona Dear Esther, bo podobieństwa są tam tylko powierzchowne. Nie trafią też ci, którzy zechcą postawić produkt obok The Vanishing of Ethan Carter, gdyż najważniejsza podobizna pomiędzy produkcjami to fakt, że Polacy potrafią robić świetne gry. Czym zatem jest Kholat? Zapraszam na recenzję.

Pod koniec marca wspomniałem Wam, że Marcin Kosman napisał leksykon historii polskiego gamedevu. Wtedy jeszcze książka była „na ostatniej prostej”, a ja zacierałem rączki. Teraz, kiedy już przeczytałem ją od deski do deski i całość nieco osiadła, postanowiłem podzielić się wrażeniami.